Reisverslag 8. Great Ocean Road.

Na ons bezoek aan Melbourne hadden we nog iets meer dan een week de tijd voor we met de veerboot naar Tasmanië zouden vertrekken. We waren blijkbaar wat laat met het boeken van de boot geweest en hadden voor zowel de heen als de terugreis, in december, geen keuze meer. We besloten de week te benutten voor een reis over de “Great Ocean Road”.

Deze 243 km lange weg loopt langs de zuidkust van de staat Victoria van Torquay naar Warrnambool. Deze weg is een belangrijke toeristische attractie vanwege het landschap, de vergezichten, Nationale Parken en de “Twelve Apostles”.  De “Apostles” zijn vrijstaande rotsen, in de oceaan, van kalkzandsteen. Door erosie zijn er al lang geen twaalf meer en een man van het toeristenbureau zei dan ook niet verbaasd te zijn als ze binnenkort aangeklaagd zouden worden voor bedrog.

In de brochures en reisgidsen staat vermeld dat op de golfbaan in Anglesea veel kangoeroes te zien zijn. Veel toeristen beginnen hun reis in Melbourne en hebben bij aankomst in Anglesea nog geen kangoeroe gezien. Het is dan dus geen wonder dat de golfclub een bord plaatst dat je welkom bent om golf te komen spelen maar niet om naar de kangoeroes te komen kijken. Deze foto’s zijn vanaf de openbare weg genomen.

 Het “Split Point Lighthouse” in Aireys  Inlet.

In Eastern View staat een Herdenkingsboog voor de ongeveer 3000 soldaten die de weg van Eastern View naar Apollo Bay over een afstand van 55 km uit de rotsen hakten. Deze soldaten waren in 1919 van de eerste wereldoorlog terug gekomen en werkten aan de weg tot 1932. De weg wordt gezien als het grootste oorlogsmonument ter wereld. Gebouwd ter nagedachtenis aan de gesneuvelden in de eerste wereldoorlog.

 Het landschap langs het stuk weg dat door de soldaten gebouwd is.

In Kennett River stoppen de toerbussen omdat hier de kans bestaat dat er Koala’s in de bomen zitten. De gidsen voeren ook de King Parrots zodat de gasten leuke foto’s kunnen maken. De papagaai die op mijn hoofd ging zitten was wel niet zo kleurrijk maar ik was er wel blij mee dat het een vrouwtjespapegaai was.

 Ria’s eerste kennismaking met een koala in het “Great Otway National Park".

 Als je goed kijkt zie je er twee.

Moeder sleept de hele dag haar kleintje mee de boom in. Soms wordt het kleintje op veilige hoogte afgezet.

 Het “Cape Otway Lightstation” in werking sinds 1848.

 Ria in het “Twelve Apostles Marine National Park”.

 Een paar van de Apostels.

De volgende twee foto’s zijn van “Loch Ard Gorge” dat ook onderdeel is van het “Twelve Apostles Marine National Park”.

Een paar kilometer voorbij het einde van de “Great Ocean Road” in Warrnambool, ligt het “Tower Hill Reserve” dat uit een grote, 30.000 jaar oude, vulkaankrater bestaat met twee meren er in.

 In de krater zagen we voor het eerst een Emu, de Australische struisvogel.

Een paar vogels in het “Tower Hill Reserve”.

Na de “Great Ocean Road” reden we over Princes Highway terug naar Melbourne.Bij het “Lake Colac” vonden we onderweg nog een mooi overnachtingplaatsje.

Reisverslag 7 - De aller beste wensen.

Wij wensen onze familie, vrienden, kennissen en andere bloglezers Prettige Kerstdagen en..............

een Gelukkig en Voorspoedig 2013

Reisverslag 6. Sydney – Melbourne (2)

In het tweede deel van onze reis van Sydney naar Melbourne reden we van Lakes Entrance via Sale en Yarram naar het “Wilsons Promontory National Park. Van “Wilsons Prom”, zoals het park meestal genoemd, reden we naar mijn neef en nicht in Berwick, een voorstad van Melbourne.  In dit tweede deel van de reis reden we 500km en met het eerste deel meegeteld 2000km. Als we de Hume Highway hadden genomen was de afstand maar 800 á 900 km geweest.

Wat is er met deze Blue Wrens aan de hand? Eerste kennismaking? Flirten of iets meer?

Het is wel leuk om te zien dat het vrouwtje het initiatief neemt. Bij mensen is dat geloof ik meestal omgekeerd. Maar ja, de mannetjes zien er in de natuur meestal wel beter uit.

Een collage van de foto’s van de wandelingen door “Wilsons Prom”. Het wandelen was beperkt mogelijk omdat het park nog niet geheel hersteld is van een enorme overstroming in maart 2011. Er stond toen 1 ½ m water op de camping. 380 kampeerders moesten met helikopters geëvacueerd worden.

 

Ria in “Wilsons Prom” op het zuidelijkste puntje van het vaste land van Australië.

 

 

Door een mooie haag, tijdens de wandeling.

 

 

Ria op de weg terug van Squeaky Beach.

 

 

Een klein deel van de flora langs de wandelpaden.

 

 

Op de camping zaten heel veel Galahs.

 

De Red Wattlebird was heel actief rondom de camper.

 

Deze jonge Red Wattlebird zat in de boom naast de camper eindeloos te piepen om gevoerd te worden. De ouders vonden het tijd dat hij maar eens voor zichzelf moest gaan zorgen en joegen hem de boom uit. Komt dat bij mensen misschien ook voor?

 

 

Het hoogte punt van ons verblijf in “Wilsons Prom” was het zien van de Mombats. De receptie op de camping had ons al gewaarschuwd voor de Mombats maar we hadden nooit gedacht er eentje te zien te krijgen.  Toen het bijna donker was kwamen er een paar te voorschijn om te eten.

 

Mijn neef woont al 60 jaar in Australië. Hij emigreerde met zijn ouders en 10 broertjes en zusjes in 1952. Het gezin heeft een grote bijdrage geleverd aan de uitbreiding van de bevolking in Australië. Bij de laatste telling, vier jaar geleden, was de familie gegroeid tot 116 en zou nu inmiddels tegen de 200 lopen. Mijn neef had bij vertrek uit Nederland verkering met mijn nicht van 20 maar die mocht niet mee van haar ouders. Een jaar later, toen ze 21 werd, stapte ze op de eerste de beste boot naar Australië en een jaar later waren ze getrouwd.

 

 

Mijn achternichtje Joey en Ron waren zo vriendelijk om ons uit te nodigen voor een barbecue. Je kunt zien wie er die avond de bob was.

 

 

Ria was elke dag, noodgedwongen, de eerste die bij mijn neef in de tuin rond liep.

Op een morgen kwam ze naar binnen gestormd en zei dat ze bijna op een slang had getrapt. Ik greep mijn camera en snelde naar buiten om een foto te maken en zag ook niet direct dat het ding van plastic was. Achteraf hoorde we, dat mijn neef af en toe de slang in de tuin gooit om de vogels bij zijn volkstuintje weg te houden.

 

Na 21 jaar gingen we weer eens met de trein naar Melbourne. In 1991 waren we er drie dagen lang in het Flinders Park voor de “Australian Open” en zagen o.a. de heren finale, die Boris Becker won van Lendl.

 

Het grote gele gebouw is het Flinders Street station met er naast de St. Paul’s kathedraal.

 

Kerst in Melbourne.

 

 

De Yarra rivier.

 

 

De Eureka Tower is met 300m en 92 verdiepingen het hoogste gebouw van Melbourne. Bij sterke wind kan de top van het gebouw 60cm heen en weer bewegen. Twee 300 ton zware watertanks op de 90^ste en 91^ste verdieping  zorgen er voor dat de toren niet meer dan 60cm beweegt. De ruiten van de bovenste 10 verdiepingen zijn verguld.

 

 

Op de 88^ste verdieping van de Eureka Tower is een uitzichtplatform. Aan de linkerkant van de Yarra rivier zijn, in het blauw gekleurd, de tennisbanen in Melbourne Park en de Rod Laver Arena. Rechts van de Yarra zijn de Royal Botanic Gardens.

 

 

Op dit uitzicht van de 88^ste verdieping zie je rechts een stuk van “The Edge”, een glazen kubus die 3m uit het gebouw steekt. Als je er in durft en er extra voor betaald sta je op een glazen plaat bijna 300m hoog in de lucht.

 

 

Hier en daar staan er in Melbourne bijzondere kunstwerken.

 

 

Melbourne is klaar voor de 2013 Australian Open van 14 tot 27 Januari.

 

 

De Royal Botanic Gardens.

 

Deze klok is geschonken door de Zwitserse Bond van Klokkenmakers. Ik vraag me af, of ze weten dat de secondewijzer nu linksom draait en de klok natuurlijk geen goede tijd aangeeft.

Reisverslag 5. Sydney – Melbourne (1)

Reisverslagen 5 & 6 gaan over onze reis van Sydney naar Melbourne. Dit verslag gaat over het eerste deel van Sydney naar Lakes Entrance over een afstand van 1500km. Van Sydney  reden we via Campbelltown, Moss Vale naar de kust bij Nowra. Dan verder langs de kust over de Princes Highway tot Bega. Vanaf Bega gingen we landinwaarts richting het “Kosciusko National Park” over de Snowy Mountains Highway. Na 200km door het N.P. gereden te hebben gingen we over de Murray Highway via Talangatta naar het “Mount Bufallo National Park”. Vanaf hier gingen we verder over de Great Alpine Road, door het hoogste skigebied van Victoria in Hotham, naar de kust in Lakes Entrance. 

Ons verblijf in het “Booderee National Park” aan Jervisbay had zo mooi kunnen zijn als het weer meegewerkt had. Bij aankomst was het regenachtig en er stond een vervelende harde wind. In de avond viel er hagel en ging het ook nog onweren. De volgende dag bekeken we snel even de “Boderee Botanic Gardens” voordat we in de droge en warme camper verder reden langs de kust.

Ondanks het slechte weer was ons bezoek in het “Booderee National Park” de moeite waard. We hebben er meerdere malen de Kookaburra rond de camper gezien en ook voor de eerste keer kunnen fotograferen. Waarschijnlijk wilde ook deze Kookaburra ons eten stelen maar hij had pech want het weer was niet aangenaam genoeg om buiten te eten.

Dit typische koloniale gebouw van “Heritage Bakery” in Mogo stamt uit 1870. Er zijn nog veel van dit soort gebouwen met balkons, veranda’s en gietijzeren balustraden behouden gebleven.

Bij vertrek uit Cooma werd het duidelijk dat we in de richting van een skigebied reden. Heidi bood Apple strudel aan en er werden nog ski’s te huur aangeboden. De eigenaar van de firma op de foto was duidelijk een beetje in de war. We zagen 1 bord “open”, 2 borden met “closed” en er stond aan de weg ook nog een “for sale” bord. 

In Cooma hadden we van een vriendelijk man het advies gekregen om als we in het “Kosciusko National Park” waren, naar Charlotte Pass te rijden. Dan konden we de hoogste berg, Mount Kosciusko (2229m), van Australië zien. Bij Charlotte Pass loopt de weg dood en moet je dezelfde 38km weer terug rijden naar Jindabyne.

Dit is het uitzicht van Charlotte Pass op 1835m. Met behulp van het bord en een beetje fantasie kan je Mount Kosciusko zien. Vanaf dit punt kan je mooie wandelingen maken maar voor ons “watjes” moet het dan wel beter weer zijn. Ik moest mezelf schrap zetten om een paar foto’s te kunnen maken. Het waaide zo hard dat Ria niet uit de camper kwam en dat wil toch wel wat zeggen. 

Deze Gumtree, een soort eucalyptus, is de enige boom die op de hoogte van Charlotte Pass groeit. Ze zijn 200 á 300 jaar oud.

Het vakantieseizoen is nog niet begonnen in Australia en dus hadden we in Jindabyne ook weer een mooi plaatsje, direct aan het gelijknamige grote stuwmeer

De camping waar we in Jyndabyne stonden was een zogenaamd “Caravan Park”. Deze dure category heeft over het algemeen een geweldig goed uitgeruste keuken voor algemeen gebruik. Deze keuken had o.a. twee grote grilplaten, een koelkast met vriezer, een magnetron en afwasspoelbakken met heet water.

In het “Kosciusko National Park” waren een aantal mooie picknick en gratis overnachtingplaatsen.

Kort nadat we het “Kosciusko National Park” verlaten hadden, reden we, na 3 weken New South Wales, de staat Victoria binnen. Plotseling waren er opvallend veel waarschuwingsborden dat hard rijden niet alleen dom is maar ook veel geld kost.

Een paar vogels die zich rond de camper lieten zien.

In Australia zijn een aantal oude spoorlijnen omgebouwd in fietsroutes. Zoals deze van Wangaratta naar Bright. Bij de rustplaatsen staat een bord met een “Code of Conduct” voor de gebruikers van de routes. Veel van de punten moet je als Nederlander wel om lachen, zoals:Ga nooit alleen fietsen, draag altijd een helm, ga niet zonder geld van huis, geef vee voorrang.

Dit grote Chalet werd in opdracht van de Australische regering boven op Mount Buffalo gebouwd in 1910 en ongeveer gelijkertijd kwam de weg naar boven klaar. Avonturiers bezochten Mount Buffalo al vanaf 1860. Boeren en mijnwerkers uit de omgeving waren de gidsen voor de eerste bezoekers. 1n 1898 werd Mount Buffalo een van de eerste Nationale Parken in Victoria. Het chalet maakt nu een verwaarloosde indruk. De tuin daar en tegen ligt er geweldig bij.

Het panorama van “Bents lookout” op 1300m hoogte in het “Mount Bufallo National Park”.

De “Gorge Heritage Walk” wandeling die wij maakten, is één van de vele mooie wandelingen die je in het “Mount Bufallo National Park” kan maken. Ria deed weer haar plicht om er voor te zorgen dat deze enorme steen niet van de berg af zou rollen. Op dezelfde manier heeft ze er, een paar jaar geleden, ook voor gezorgd  dat de toren van Pisa niet om zou vallen

De weg van  het “Mount Bufallo National Park” naar het zuiden gaat o.a. door het “Alpine National Park”.  De bergen zien er hier heel bijzonder uit en dit komt vooral door de kale grijs-witte bomen.

Langs de wegen door het “Alpine National Park” staan honderden borden dat je rechts van de palen moet blijven. Maar nergens is het mogelijk om links langs de palen te rijden. Dus, waarom staan die borden daar? Alle Australiërs die ik gevraagd heb, snappen het ook niet.

Op deze overnachtingplaats kon je beter maar niet onder de bomen gaan staan. De takken van deze bomen breken soms plotseling af zonder vooraf een waarschuwend gekraak te laten horen.

Lakes Entrance is een toeristisch plaatsje aan de kust. Het is vooral bekend omdat hier de “ninety mile beach” begint. Over een lange voetbrug kan je het grote strand bereiken. Het was er erg rustig maar dat zal wel aan het kille weer gelegen hebben.